Szamańskie tango

Książka idealna dla osób lubiących połączenie świata realnego z fantastycznym. Autorka pisze swoje książki w taki sposób, że ciężko się oderwać, a po skończonej lekturze z niecierpliwością oczekuję się na kolejny tom z serii. Szamańskie Tango porywa, pozwala oderwać się od codziennej rzeczywistości i przenieść w zupełnie inne miejsce, przeżyć przygodę razem z bohaterami książki. Nie da się opisać tej książki, ją po prostu trzeba przeczytać jak z resztą wszystkie dzieła Pani Anety.

Drugi tom opowieści o szamanie Witkacym. Jak zwykle autorka dała nieźle w kość moim oczom, nie mogłam się od niej oderwać przez kilka dobrych godzin...W tej części poznamy bliżej historię Sępa oraz przeżyjemy kilka przygód w Zaświatach, do których trafimy przez córkę Witkaca, nastolatkę, która właśnie przeżywa okres buntu :) Zdecydowanie polecam!!!

Aneta Jadowska lekarstwem na zły humor i wszelkie doły.
"Szamańskie tango" tak mnie wciągnęło, że nie mogłam odłożyć, dopóki nie skończyłam czytać. <3

Zacznę może od małego wyznania - "Szamański blues" nie przypadł mi do gustu tak, jak reszta powieści pisarki. Dora miała swoje wzloty i upadki, ale książki o jej przygodach pożerałam jedna za drugą. Nikita to nowa jakość. Uważam, że "Akuszer bogów" to jedna z najlepszych powieści urban fantasy, jakie czytałam w ubiegłym roku. Nikita ma pazur i charakterek, a wyczekiwanie na jej kolejne historie, to przyjemność, jakiej nie potrafię sobie odmówić. Witkacy zaś nijak wpisywał się w ten schemat. Opowiadanie "Ropuszki" było ciekawe, ale jako czytelnikowi, brakowało mi czegoś w jego historii, aby dać się pochłonąć i co jakiś czas wracać do serii.

A potem pojawił się Sęp i Kurczaczek. Życie Witakcego stało się o wiele ciekawsze.

"Szamańskie tango" to taki "Szamańsku blues", ale na speedzie. Dzieje się więcej, emocje kopią bardziej, a nasz biedny główny bohater musi stawić czoło zmianom, których zapewne nie polubi. Do tego miksu dostajemy świeżą mieszankę mitologii indiańskiej, która wyśmienicie wpasowuje się w tło wydarzeń i ścieżkę dźwiękową, która nieodmiennie towarzyszy naszym szamańskim bohaterom.

Chciałabym powiedzieć: Porozmawiajmy o Kurczaczku, ale to byłoby już chyba spoilerowanie, a nie zamierzam popsuć Wam niespodzianki. Powiem Wam więc jedynie tyle: ta postać przynosi taki powiew świeżości, nowości i interesujących plot twistów, że jest siłą samą w sobie. Więcej Kurczaczka!

Przed "Szamańskim tangiem" mogłabym powiedzieć, że zrobienie przez Anetę Jadowską z tej serii trylogii, to aż nadto. Dzisiaj nie jestem taka pewna. Dzisiaj mogłabym czytać kolejne grubaśne części i nie zważać na fakt, że zaczyna mi brakować dla nich miejsca na półce. Zdecydowanie chciałabym wrócić do Torunia i Thornu wraz z Witkacym jako przewodnikiem i zostać tam przez dłuższy czas. To była świetna przygoda. Teraz nie wiem na co czekam bardziej - nową Nikitę czy nowego Witkaca.

Szamańska seria to wyśmienity cykl Urban Fantasy, który zadowoli najbardziej wytrawnego fana tego gatunku, a ?Szamańskie tango? jest tylko potwierdzeniem wyjątkowości i oryginalności przygód Witkaca!

Witkac nieubłaganie zbliża się do czterdziestki, a w jego życiu prawdziwa rewolucja. Wraca miłość sprzed lat i to nie sama, a z dzieckiem, o którym nie miał pojęcia. Teraz stara się nadrobić stracony czas i nawiązać więź z córką, lecz bycie rodzicem to wymagające wielkich pokładów cierpliwości zajęcie. Kiedy Wiktoria zaczyna zachowywać się podejrzanie, szybko okazuję się, że jej życie jest w niebezpieczeństwie, by ocalić córkę, Witkac wyrusza w podróż, która na zawsze odmieni jego losy. Ale to nie jedyne problemy mężczyzny, bo praca w policji stoi pod znakiem zapytania, a Sęp, jak to on tylko potrafi, zaskakuję w najmniej oczekiwanych momentach.

Autorka ma świetny styl. Nie stroni od dosadnego słownictwa, a ostre potyczki słowne jak zawsze wzbudzają mój entuzjazm. Ten tom jest jeszcze lepszy od pierwszej części, a akcja pędzi do przodu. W tej książce nie ma miejsca na nudę. Nieustannie coś się dzieję i chwilami współczułam głównemu bohaterowi tej ciągłej bieganiny i presji.

Bohaterowie to mieszanka wybuchowa. Witkaca dosłownie uwielbiam, właściwie trudno go nie lubić, bo przecież jest obdarzony urokiem, któremu trudno się oprzeć. Wiktoria to typowa nastolatka. Irytuje chwilami, ale ma niespełna piętnaście lat, więc większość błędów puściłam jej płazem. Autorce udało się pokazać podobieństwo ojca i córki i mam tu na myśli ich charaktery! Kurczaczek jest zdolna i posiada wielką moc, co może przerazić dorosłego, a co dopiero nastolatkę? Ale ona jest silna i potrafi zawalczyć o swoje! Sęp w tej części jest ważną postacią i momentami naprawdę zaskakuję, te chwile poddają w wątpliwość jego wcześniejsze zachowanie i jego obecność umilała mi czytanie.

Świat przedstawiony jest ciekawy i taki obraz rzeczywistości bardzo mi się podoba. Magia zmieszana z codziennością jest moją ulubioną mieszanką, dlatego zaczytałam się w tej książce bez pamięci. Ilustracje w książce, to świetny pomysł, który pozwala jeszcze bardziej zżyć się z bohaterami.




Czekam na ciąg dalszy, bo uwielbiam bohaterów i ich magiczne perypetie. ?Szamańskie tango? to nie tylko dobra fantastyka, to jedna z najlepszych książek naszych rodzimych autorów w tym gatunku. Dobrze napisana, wciągająca, zwroty akcji są nieprzewidywalne, a bohaterowie potrafią namieszać. Jak najbardziej polecam! 7/10!

Witkacy znowu w akcji! I tym razem będzie się musiał zmierzyć z czymś większym niż do tej pory. Jego życie zmieniło się o 180 stopni! Pierwszy tom tej serii był naprawdę bardzo przyjemny, momentalnie stałam się fanką głównego bohatera, a twórczość Anety Jadowskiej po prostu uwielbiam. Tak, jestem już na takim etapie, że po prostu uwielbiam tę kobietę! Po raz pierwszy z jej twórczością spotkałam się kilka lat temu, ale teraz jestem w stanie z czystym sumieniem przyznać się do tego, że Aneta Jadowska to moja ulubiona polska autorka. I nie tylko dlatego, że tworzy mój ukochany gatunek, jakim jest urban fantasy. Ta kobieta po prostu ma talent! Talent do pisania, talent do opowiadania nieziemskich historii i talent do kreowania takich postaci, które po prostu stają się naszymi przyjaciółmi.

Od kiedy szaman dowiedział się, że ma nastoletnią córkę, która na dodatek wykazuje podobne zdolności, co on, Witkacy czuje się nieco zagubiony. Musi nauczyć się być rodzicem, a zabieranie młodej dziewczyny na miejsce magicznej zbrodni chyba nie jest zbyt dobrym pomysłem. Jednakże Wiktoria ? jak na swój wiek ? jest bardzo dojrzała, chętna do nauki, to po prostu perfekcjonistka, która musi być najlepsza i zawsze stawia na swoim. A Witkacy nie jest w stanie walczyć z jej trudnym charakterem, bo i tak wie, że mija się to z celem. Nie sądził jednak, że wychowanie młodej szamanki przysporzy mu tyle kłopotów. Że trafi do Zaświatów, w których wszyscy domagają się spłaty długu. No i masz Ci los, komu to przeszkadzało, że żył w słodkiej niewiedzy? Ale z drugiej strony, gdyby nigdy nie poznał swojej córki?

Po raz kolejny przepadłam! Szamańskie klimaty w wykonaniu Anety Jadowskiej są po prostu tak niesamowite, że ciężko, aby stało się inaczej. Historia głównego bohatera urzekła mnie już od samego początku, podobnie jak i jego osoba, dlatego kolejny tom jego przygód również pochłonęłam w mgnieniu oka. Byłam w totalnym szoku, kiedy okazało się, że dotarłam na ostatnią stronę. Jak? Kiedy? Przez powieści Anety Jadowskiej po prostu się płynie, przerzuca się stronę za stroną, żyje się historią, którą opisuje na kartach swoich powieści. Ciekawe, ile razy wykonywałam niekontrolowane ruchy, albo ile razy z moich ust padły niekontrolowane słowa? Czytając Szamańskie tango byłam pełna emocji, nerwów, niepewności, ale i fascynacji. Cała chodziłam, bowiem na dobre stałam się częścią świata, który Jadowska tworzy od lat.

Fakt, że uwielbiam głównego bohatera, jest już oczywisty, ale tym razem na podium stanęła również jego córka, a także duchowy opiekun ? Sęp. Wiktoria jest świetną dziewczyną, widzę w niej nawet cząstkę swojego charakteru ? obie uwielbiamy postawić na swoim i zawsze do tego dążymy, mamy ciężki i trudny charakter, ale też dążymy do stałego rozwoju, podążamy za wiedzą, jesteśmy perfekcjonistkami. Witkacy ma naprawdę genialną córkę i bardzo podoba mi się to, jak sprawdza się w roli rodzica. Oczywiście nie jest konwencjonalnym rodzicem, nie ma też dużego doświadczenia, ale wydaje mi się, że naprawdę dogaduje się z Wiki. Oboje mogliby stworzyć świetny duet szamański i być może właśnie w tym kierunku podąży autorka. Chociaż tak sobie myślę? czy Witkacy byłby w stanie skupić się na zadaniu, kiedy miałby świadomość tego, że musi chronić Kurczaczka? Dobra, dziewczyna zapewne świetnie dałaby sobie radę, ale wiecie? Instynkt rodzicielski. Sęp z kolei to postać bardzo humorystyczna, nieco sarkastyczna, ale ciężko byłoby go nie lubić.

Po raz kolejny mamy do czynienia z niesamowitą akcją, z mnóstwem emocji, z odpowiednim stopniowaniem napięcia, z zaskakującymi sytuacjami. Skąd ta autorka czerpie tak bezbłędne pomysły? Tym razem trafiamy do Zaświatów, a to, co się tam dzieje, jest po prostu nie do opisania. Aneta Jadowska jest po prostu mistrzem ? czerpiąc inspiracje z różnych mitologii tworzy coś niepowtarzalnego, oryginalnego, całkowicie otumaniającego. Podczas czytania jej powieści wyobraźnia działa na najwyższych obrotach, a nie można też zlekceważyć niesamowitych i przepięknych ilustracji tworzonych przez Magdalenę Babińską. Aneta Jadowska barwnie i plastycznie opisuje wszystkie wydarzenia, a Magdalena Babińska idealnie je odwzorowuje. Coś wspaniałego.

Jestem zachwycona kontynuacją losów Witkacego, a zakończenie tej części sprawiło, że z utęsknieniem będę wyczekiwać kolejnego tomu. Śmiało mogę stwierdzić, że Aneta Jadowska może się równać z uwielbianymi przeze mnie autorkami zagranicznego urban fantasy, takimi jak Ilona Andrews czy Jennifer Estep. Stworzyła tak niesamowite uniwersum, tak wspaniałych bohaterów, tak niepowtarzalne historie? Ma świetny warsztat i dba o każdy szczegół swoich powieści. Po prostu perfekcjonistka w swoim fachu. Jeżeli jeszcze nie zapoznaliście się z jej twórczością to KONIECZNIE musicie to zmienić. Jak nie to naślę na Was stado duchów! A wtedy już będziecie musieli zapoznać się z Witkacym.

Szamańskie Tango to już drugi tom poświęcony Witkacemu, szamanowi z uniwersum Thornu autorstwa Anety Jadowskiej. Trzeba przyznać, że wiele zwaliło mu się na głowę: problemy w pracy, wiecznie pakująca się w kłopoty córka i przewodnik duchowy wyżerający resztki jedzenia z lodówki. Autorka z nastrojowego bluesa przeszła do szybkiego i gwałtownego tanga co znajduje swoje odbicie w powieści, po którą koniecznie trzeba sięgnąć!

Witkacy prowadzi dochodzenie w sprawie morderstwa prostytutek. Nie jest to jednak łatwe, gdyż walka z pozostałościami systemu komunistycznego dosięga jego posterunek. Choć pozornie nie powinno im nic grozić, to jemu i szefowej grozi zwolnienie bądź wcześniejsza emerytura. Tymczasem odkąd pojawiła się w jego życiu córka potrzebuje on stabilizacji i spokoju by udowodnić, że potrafi się nią zajmować. Tymczasem Kurczaczek ma co do tego inne plany i skutecznie dba, by tatuś za dużo tego spokoju nie miał. Namieszała niemało i z konsekwencjami Witkacy będzie zmagać się aż do końca tego tomu, zmusi go to także do odwiedzin w zaświatach. Tak naprawdę ciężko jest zdradzić coś więcej dotyczącego fabuły aby nie psuć radości z czytania, ponieważ dzieje się tak wiele. Nie będzie jednak chyba dla nikogo zaskoczeniem, że ponownie bohater będzie musiał użerać się ze swoim duchem opiekuńczym, stawić czoła Przedwiecznym i podjąć decyzje dotyczące inicjacji.

Witkacy mimo wielu gwałtownych zmian w życiu nadal pozostaje tą samą postacią znaną z pierwszego tomu. Ma w sobie wiele melancholii, wciąż jest raczej małomówny i w przeciwieństwie do Dory i Nikity niezbyt chętnie odgrywa bohatera. Jednak dla swojej córki gotowy jest na wszystko, również oddać swoją krew, pot i łzy. Mimo, że nie znają się długo, zagościła ona na dobre w jego sercu. Kurczaczka, czyli Wiktorię mamy okazję w tym tomie poznać znacznie lepiej. Jest niezwykle mądra, bystra, ale i pełna ambicji, które właśnie wpakowały ją i jej tatę w niemałe kłopoty. Zarówno ona sama jak i Witkacy nie do końca wiedzą jak zapanować nad jej szamańskimi umiejętnościami. Po zakończeniu lektury mogę stwierdzić, że potrzebuje ona zdecydowanie własnej powieści! Tkwi w niej olbrzymi potencjał i ma w sobie coś co przyciąga, podbiła serce nie tylko swojego ojca, ale i Sępa a także moje jako czytelnika. Skoro już mowa o Sępie, był on właściwie drugim po Witkacym bohaterem tej powieści, mimo że nie była przedstawiana z jego perspektywy. Wyjaśnienie jego przeszłości i pochodzenia dało szamanowi wiele do myślenia i zrozumiał, dlaczego Sęp ma taki a nie inny charakter. Po przeczytaniu pierwszej części nie byłam pewna, czy będę go darzyć sympatią teraz mogę jednak powiedzieć śmiało, że polubiłam tego gościa! Jego niewyparzony język, natura lekkoducha i patrzenie na świat przez różowe okulary są doskonałą przeciwwagą dla spokojnego, wiecznie o wszystko się martwiącego Witkacego, choć będzie też wielokrotnie doprowadzać szamana na skraj rozpaczy. Wspomniane zostało nieco więcej na temat jego rywalizacji z Kojotem. W powieści pojawiają się także Katia oraz na trochę krótszą chwilę Dora. Poza znanymi już bohaterami z poprzedniego tomu pojawiają się także nowi, bardzo niezwykli: Babcia Pająk, Jaskółka, Harfiarka (czyżby na cześć Barbary Karlik?) czy też Wędrowiec. Odegrają ważną rolę w historii, zwłaszcza przy ponownym spotkaniu Witkacego z Przedwiecznymi. Mam również nadzieję, że pojawią się także w kolejnych tomach, zwłaszcza Babcia Pająk i Harfiarka.

W porównaniu do pierwszego tomu, gdzie było sporo akcji, ale jednak rozwijającej się w wolniejszym tempie, dając czas na oswojenie się z bohaterami tego cyklu, tutaj od początku wciągani jesteśmy w wir wydarzeń. Sprawdza się stara prawda, że kłopoty zawsze przychodzą parami. Bądź nawet rzekłabym ? falami. Jednak w tym wszystkim jest sens, jedno wynika z drugiego. Przy okazji dowiadujemy się także więcej o szamanach, ich bóstwach, rytuałach. Jest to w wielu wypadkach nowość także dla Witkacego. Cała ta otoczka nadaje powieści niezwykłego klimatu, zupełnie innego niż cykl o Dorze czy Nikicie, jednocześnie wciąż pozostając w tym samym uniwersum.

Styl pisania autorki jest niezwykle lekki, naturalny ? bez popadania w przesadę, jednocześnie z barwnymi, bardzo plastycznymi opisami, które podczas czytania dają wykazać się wyobraźni. Całość sprawia, że powieść dosłownie pochłania się w zabójczym tempie.

Za wydanie tej powieści odpowiedzialna jest Fabryka Słów. Pozostaje ona w spójnej szacie graficznej zarówno z poprzednim tomem jak i heksalogią. Okładkę narysowała Magdalena Babińska i uwaga ? również wewnątrz pojawiły się ilustracje jej autorstwa! Są wprost zachwycające, świetnie uchwyciła klimat historii.

Szamański blues uważam za świetną książkę, jednak Szamańskie Tango wprost mnie porwało. Aneta Jadowska z tomu na tom i z cyklu na cykl pisze coraz lepiej, choć wydawałoby się to trudne do wyobrażenia. Sama będzie więc teraz sobie winna, gdy zostanie zasypana pytaniami kiedy pojawi się kolejny tom. Ja również oczywiście będę w gronie pytających. Wszystkich gorąco zachęcam do zapoznania się z szamańskim cyklem. Kto się wyłamie zostanie pokarany przez Przedwiecznych. Lawa już czeka.